آیا نماز نخواندن پدر و مادر در زندگی فرزندانشان تأثیری دارد؟

نماز نخواندن پدر و مادر دو اثر وضعی و تربیتی بر فرزندان می‌تواند داشته باشد. اثر تربیتی از آن جهت است که فرزندان معمولاً از اعمال والدین الگو برداری می کنند. اگر فرزندان عمل کردن به آداب و وظائف دینی را از ابتدا در محیط خانه مشاهده کنند و با آن‌ها خو بگیرند، در سنین بالاتر انجام این کارها برای آن‌ها طبیعی و آسان خواهد بود.
گاهی با برخی افراد حتی در سنین بالا برخورد می‌کنیم که با وجود اعتقاد به مبانی دینی،‌ در نماز خواندن سستی می ورزند که یکی از علت های آن می تواند راحت طلبی باشد، یعنی این قبیل افراد از ابتدا به انجام این فریضه عادت نکرده اند و به بهانه های گوناگون از آن سر باز می زنند.
اثر وضعی از این جهت است که هر گناهی آثار جسمی و روحی خاصی بر انسان می گذارد و ترک نماز یکی از گناهان بزرگی است که علاوه بر آثار عمومی، پیامدهای خاصی دارد. در روایتی رسول خدا(ص) پانزده اثر دنیوی و اخروی برای ترک نماز و سبک شمردن آن ذکر کرده اند که عبارتند از:
1ـ کم شدن برکت از عمر، 2ـ برداشتن برکت از روزی، 3ـ محو نشانة نیکوکاران از چهره، 4ـ پذیرفته نشدن عمل، 5ـ مستجاب نشدن دعا، 6ـ عدم برخورداری از دعای نیکوکاران، 7ـ با ذلت مردن، 8ـ با گرسنگی مردن، 9ـ با تشنگی از دنیا رفتن، 10ـ عذاب قبر،‌11ـ تنگی قبر،‌ 12ـ تاریکی قبر، 13ـ حساب ذلت آمیز در قیامت، 14ـ سخت گیری در حساب رسی، 15ـ عذاب اخروی.
بدیهی است که بعضی از آثار مذکور خواه ناخواه گریبانگیر فرزندان تارک الصلاه است. در حقیقت از فضای عطر آگین معنوی و آثار و برکات نماز محروم اند، ولی باید توجه داشت که این آثار وضعی و تربیتی در حد مقتضی عمل می کند، یعنی فرزندان با انجام وظیفة خود می توانند با عامل وراثت مبارزه نمایند و آثار منفی را از خود دور سازند و خداوند فرزندان را به دلیل گناه پدر یا مادر مؤاخذه نمی کند و حتی برای فرزندی که در شرایط نامساعد خانواده به نماز اهمیت می دهد، ثواب دو چندانی عنایت خواهد کرد.

منابع:سفینه البحار، ج 2، ص 44.

نماز، راز و نياز با ذات احديتِ پروردگار است و ايستادن در بين دستهاي حق عزّوجلّ و رجوع و برگشتن و بازگشت بسوي اوست و نماز رابطه بين بنده و معبودش يعني پروردگار است. پرهيز كن از تنبلي در نماز، بترس كه مبادا رابطه ميان خويش و آن خالقي كه تو را به وجود آورده است قطع كني و از دست بدهي.

خداوند متعال در کلام وحي، قرآن کريم فرمود:

«فَوَيْلٌ لِّلْمُصَلِّينَ * الَّذِينَ هُمْ عَن صَلَاتهِِمْ سَاهُونَ * الَّذِينَ هُمْ يُرَاءُونَ» (الماعون – 4 تا 6)

ترجمه: پس واى بر آن نمازگزاران * که دل از ياد خدا غافل دارند * همانان که (اگر طاعتى کنند) به ريا و خود نمايي کنند.

و اهل عصمت (ع) مکرر تأکيد و تصريح نموده‌اند که شفاعت ما به کساني که نماز را سبک بشمارند نمي‌رسد. همين معنا يعني از دست دادن خير‌ها و موفقيت‌هاي دنيا و آخرت. بديهي است کسي که نماز را سبک بشمارد يا در اقامه‌ي آن تنبلي کند، از بسياري از برکات و فوايدي که براي نماز شمرده شده است و از جمله «نگهداري از فساد و فحشاء و فقر و ...» است محروم مي‌ماند.

به طور قطع از عوامل اصلي تنبلي در نماز، ضعف در معرفت و ايمان و عشق به الله جل جلاله است و بايد دقت نمود که هر چقدر بندگي و عشق به الله ضعيف شود، مازاد آن در خلاء نمي‌ماند، بلکه جايش را به غير الله مي‌دهد. و به همين دليل محبت و دلبستگي و وابستگي به دنيا و زخارف آن سبب مي‌شود که انسان حوصله نکند از محبوب جدا شده و به سوي خدا رود و به کارهاي ديگر مشغول‌تر و راضي‌تر مي‌باشد.

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْداداً يُحِبُّونَهُمْ کحُبِّ اللَّهِ وَ الَّذينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه‏ ...» (البقره – 165)

؛ و بعضى از مردم کسانى هستند که بجاى خدا شريک‏هايي مي‌گيرند و آنها را مانند خدا دوست ميدارند و کسانى که بخدا ايمان آورده‏اند شدت محبت‌شان به الله است.

عده از از مردم در پی به جا آوردن اذکار و اعمالی هستند که در آن اجر و ثوابی عظیم نهفته باشد. در حالی که در این بین از شب زنده داری و برپایی نماز شب در دل سحر غافل اند، عملی که جز ذات اقدس الهی بر پاداش آن آگاهی ندارد.

بر اساس روایات ائمه اطهار(ع) سحرخیزان به مقامی می رسند که فرشتگان الهی، در پشت سر آنان ایستاده و ثواب آنها را می نویسند به نحوی که رسول خدا (ص) می فرمایند: بنده ای که نماز شب نصیب او شده، هنگامی که برای خداوند بیدار شود و وضو بگیرد و وضوی کامل، و با نیت خالص و قلب سالم و بدن خاشع و چشم گریان برای خدا نماز بخواند(خداوند) پشت سر او «نُه» صَف از فرشتگان را به صَف می کند، که جز خدا کسی نمی تواند آن ها را شمارش کند، چنانچه یک طرف صف در مشرق و طرف دیگر در مغرب است و هنگامی که آن فرد نماز خود را تمام کند خدا به تعداد آن فرشتگان برای او درجه و ثواب می نویسد.

وضــــو

طريقه وضو گرفتن

مسأله 256ـ وضو عبارت است از شستن صورت و دستها و مسح جلو سر و روي پاها، به شرحي كه در مسائل آينده خواهد آمد.

مسأله 257ـ صورت را از بالاي پيشاني يعني جايي كه موي سر مي رويد تا آخر چانه و از نظر پهنا به مقداري كه ميان انگشت وسط و شست قرار مي گيرد، بايد شست و اگر مختصري از اين مقدار شسته نشود وضو باطل است، لذا براي اين كه يقين پيدا كند تمام اين مقدار شسته شده بايد كمي اطراف آن را هم بشويد.

مسأله 258ـ هرگاه انگشتانش بيش از حدّ معمول بزرگ يا كوچك باشد اعتباري به آن نيست، بلكه بايد ببيند افراد معمولي چه اندازه از صورت خود را مي شويند، او هم همان مقدار را بشويد، همچنين كسي كه رستنگاه موي او بسيار بالا يا بسيار پايين است مطابق افراد معمولي صورت خود را مي شويد.

مسأله 259ـ صورت و دستها را بايد آنچنان شست كه آب به پوست بدن برسد و اگر موانعي وجود دارد بايد برطرف كند، حتّي اگر احتمال مانع مي دهد بايد وارسي نمايد.

مسأله 260ـ كساني كه محاسن دارند، چنانچه پوست صورت از لاي موها پيدا باشد بايد آب را به پوست برسانند و اگر پيدا نباشد شستن روي مو كافي است و رسانيدن آب به زير آن لازم نيست.

مسأله 261ـ هرگاه شك كند كه موي صورت به اندازه اي است كه پوست از لاي آن پيدا است يا نه، بنابر احتياط واجب هر دو را بشويد.

شكيات بر 23 قسم است ، هشت قسم آن نماز را باطل مى كند و به شش قسم آن نبايد اعتنايى كرد و نه قسم آن صحيح است .
شك هاى باطل :

شك هاى صحيح: